Walking the Kepler Track

De Kepler Track is 1 van de great walks van Nieuw-Zeeland. De meeste mensen lopen de route tegen de klok in omdat dit gemakkelijker zou zijn. Toen ik echter de hutten boekte in december was veel al volgeboekt. Ik was genoodzaakt een hut over te slaan of de route met de klok mee te lopen. Ik koos voor het laatste. Er waren zo’n 10 personen van de 40/50 in de hut die hetzelfde deden. Het leuke van de route andersom lopen, is dat je zo af en toe iemand tegenkomt. In het begin een enkele vroege vogel en dan volgt de meerderheid. Veel vragen onderweg over hoe ver het nog is. Dit is soms lastig te zeggen omdat ik bijvoorbeeld net 2 uur ben gedaald. Of de route moeilijker is op deze manier? Ik vond het meevallen. Ja, je moet op 1 dag alle hoogtemeters maken, maar het was niet heel stijl. Dus dieseltje aan en gaan!

Tijdens het hoogseizoen zijn de hutten bemand en is er gas om op te koken. Ook zijn er redelijk schone toiletten met wc-papier en koud water. De paden zijn heel goed onderhouden en er zijn bruggen over het water. In de winter (mei tot en met oktober) is dit allemaal niet en is het best gevaarlijk de route te lopen. Je kunt wel de hutten in, maar er is geen stromend water of gas. Ook zijn bruggen weggehaald ivm lawinegevaar. DOC, het department of conservation, heeft het dan ook liever niet. Er gaan ieder jaar mensen dood in de winter op de great walks. Dit zijn voornamelijk toeristen..

Lees hieronder een verslag van dag tot dag.

Dag 1: 1u30m, 6 km - Omdat er voor de eerste dag regen is voorspeld, neem ik de shuttlebus naar Rainbow Reach car park. Ik wil op de eerste dag mijn humeur niet verpesten door zeiknat te regenen. Achteraf valt het alles mee. Het drupt alleen een beetje en omdat de route door het bos loopt, merk je er weinig van. Ik ben dan ook veels te vroeg bij Moturau Hut. Gelukkig begint de zon steeds meer te schijnen en ligt de hut aan een meer met strandje. Rond half 2 druppelen de ‘trampers’ vanuit de andere kant binnen. Ik praat wat met een Nieuw-Zeelands gezin (vader, moeder en dochter van mijn leeftijd) en een Amerikaans meisje. Het valt me al meteen op dat heel wat Nieuw-Zeelanders in gezinsverband lopen. De meeste hebben ook al meer great walks gelopen. Sommige mensen strompelen van de trap af alsof ze een marathon hebben gelopen. Dat beloofd nog wat.. Ze vertellen dat ze al bijna 3 dagen in de regen hebben gelopen. Op de meest mooie dag, waar je over een richel loopt, hebben ze niets kunnen zien en was het erg koud. Brr. S’avonds komt hutranger Helen wat vertellen en ze maakt op het strand een kampvuur. Hier kijken we naar de ondergaande zon. Helen is een jonge vrouw, die opgegroeid is in Fiordland. Het is haar dream job, zegt ze. Ze mist alleen haar hond. Maar daar past haar vriendje op (die ze dus een stuk minder mist..) Om 9u wordt het donker en is het tijd om te gaan slapen. Nacht 1 verloopt onrustig voor me door de benauwde slaapruimte.

Dag 2: 5u, 16.2 km - Als het licht wordt, rond 7u, sta ik op om mijn havermoutje met gedroogde vruchten te eten. Om half 9 vertrek ik richting Iris Burn Hut. De route is nog steeds gemakkelijk en loopt een beetje op en neer door het bos. Halverwege is er een schuilhut en een wc. Als ik even ga zitten om te drinken, stormen de sandflies op me af. Dat is het nadeel van het warmere weer. Dus snel maar weer in beweging komen. Ik ben de eerste die om half 2 bij de hut arriveert, omdat de mensen van de andere kant de zwaarste (en mooiste) dag hebben. Ik zit buiten in de zon als er een Nederlander van de andere kant komt. De enige Nederlander die ik trouwens tegenkom. Hij heeft aan de andere kant van de berg in de stromende regen en wind gelopen. Langzaam druppelen meer kapotte mensen binnen. Ik verplaats me naar binnen, want mijn handen en gezicht worden lek geprikt door die verdomde sandflies. Om half 8 is er weer een hutmeeting met de ranger, Robbie. De rangers zitten 8 dagen in de hut en zijn dan 6 dagen vrij. Robbie is een breedglimlachende vijftiger. Hij verteld over de kiwi’s, die je kunt horen in de nacht. Om 9u is het weer bedtijd. Dit keer slaap ik slecht doordat ik het ontzettend warm heb. Normaal is het een stuk kouder hier.. Mijn gehuurde slaapzak is te warm..

Dag 3: 6u45m, 14.6 km - Kom maar op met de zware dag! De zon schijnt en om half 9 sta ik weer in de startblokken. Het begint al goed met 2 uur langzaam stijgen door het bos. Ik moet vandaag zo’n 1000 m stijgen. Toch is het niet zo zwaar als iedereen riep. Er zijn ongeveer 100 haarspeldbochten, waardoor je nooit heel stijl gaat. Het gaat alleen erg langzaam. Als ik na 2 uur boven de boomgrens kom, val ik even stil. Er is een prachtig uitzicht met overal bergen en meren. Sommige bergen in de verte hebben een laagje sneeuw. Ik maak ontzettend veel foto’s. Rond 11u bereik ik de eerste schuilhut met wc. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht en er is geen wind! Wat een geluk. Het blijkt achteraf de enige mooie dag in een reeks van slechtere dagen te zijn. Na de eerste schuilhut is het ongeveer 2 uur naar de volgende hut. Het pad over de richel is prachtig en pittig. Je daalt vaak lang en moet dan hetzelfde aantal meters weer omhoog. Aan beide kanten is er prachtig uitzicht. Ik kan me voorstellen dat de mensen in de wind en regen het pittig hebben gehad. Bij de tweede hut is weer een wc. Ik eet wat en bereid me voor op het laatste stuk. Meteen na de hut moet je weer eindeloos lang klimmen en daar had ik even niet op gerekend. De zon brand en ik begin moe te worden. Op een gegeven moment bereik ik het bordje ‘summit Mt. Luxmore 10 min’. Hoe moe ik ook ben, ik kan het niet laten mijn rugzak af te gooien en omhoog te lopen. De moeite waard! Na deze detour volgt een afdaling waar geen einde aan lijkt de komen. Toch doemt tegen half 4 Luxmore Hut op. Ik ben op en vreet een hele reep chocolade op, waar ik later diarree van krijg. Oeps. Niet handig.. Gelukkig is dat de volgende dag weg. Ik heb van de afgelopen nachten geleerd en kies een bed uit bij een raam wat open kan. Om 8u is er weer een huttalk, Peter Jackson is zijn naam. ‘Yes, another Peter Jackson’, zegt hij. Voor degene die het niet weten: zo heet de regisseur van Lord of the Rings. Peter is een enorm dunne vijftiger met een grote rode baard. Hij verteld over de fretten- en rattenvallen die je onderweg overal tegenkomt. Even een evolutionair lesje: omdat Nieuw-Zeeland van oudsher geen zoogdieren had, behalve 3 soorten vleermuizen, hebben de vogels ‘the power to fly’ verloren. Ook een boel insecten kunnen niet meer vliegen. Er waren immers geen vijanden. Er leefden honderden soorten vogels in Nieuw-Zeeland voor de Maori en later de Europeanen kwamen. Veel hiervan zijn loopvogels. De Moa, een 4 meter hoge vogel, raakte al uitgestorven door de Maori. Zij zagen wel een lekker hapje in de reus. De kiwi-vogel wordt op dit moment met uitsterven bedreigd. Door de introductie van fretten, konijnen en ratten door de Engelsen, is de populatie enorm geslonken. Die kleine zoogdieren proberen ze nu met vallen te doden. Er zijn speciale eilanden bij Nieuw-Zeeland waar alle zoogdieren zijn uitgeroeid en waar ze proberen de kiwi rustig te laten broeden. Peter vertelt dat fretten echter heel slim zijn. Zo zwom er een paar maanden geleden een fret naar zo’n eiland en roeide de complete kiwi bevolking uit. Het is een moeilijke strijd, want de zoogdieren planten zich voort als een gek. Na het verhaal van Peter is het alweer bedtijd en ik slaap redelijk deze nacht.

Dag 4: 3u40m, 13.8 km + 1u10m, 4 km - Deze dag sta ik om 8.20u klaar voor vertrek. Het is wat kouder en een beetje bewolkt. Zeker aan de andere kant van de berg ziet het er niet zo goed uit. Echt geluk gehad dus gisteren. Vanuit de hut is het een hele lange afdaling naar Brod Bay. Langzaam kom je weer in het bos terecht. De afdaling vind ik best pittig. Ik meer een klimmer. Alles doet erna dan ook zeer in mijn benen. Na Brod Bay, is het nog maar 1.5 uur naar de Kepler Track parkeerplaats. Het is niet meer moeilijk, maar ik voel dat mijn lichaam een flinke opdonder heeft gehad van de zon en de inspanning. Op de parkeerplaats lunch ik. Omdat ik geen zin heb om 3 uur te wachten op de shuttlebus, loop ik langs het meer terug naar Te Anau in de volle zon. Nu heb ik het wel gehad hoor. Ik ben zo blij als ik het hostel binnenstap. Eindelijk een douche en zitten! Veel meer dan dat doe ik niet meer.

Gisteren ben ik teruggekomen van deze prachtige track. Mijn benen doen zeer en ik ben een stijve hark. Ook heeft de combinatie inspanning, zon, slechtere hygiëne en slechter eten ervoor gezorgd dat ik wat koortsig ben en een kriebelhoest heb. Gelukkig is de wifi in dit hostel gratis en lekker snel. Ik vermaak me dus met foto’s uploaden naar mijn Dropbox en YouTube filmpjes kijken. Verder eet ik veel vers fruit en drink ik liters water. Morgen heb ik pas om 5u s’avonds de bus terug naar Queenstown. Het weer is weer slechter, dus morgen wordt denk ik weer een film dagje. Misschien wel alle Wie is de Mol terugkijken.

Buiten deze track heb ik trouwens ook nog een boottocht door de Milford Sounds gemaakt! Nog maar 2 weken in Nieuw-Zeeland en dan ga ik alweer naar Australië.